Бир донишманд Каъбани тавоф қиларкан, соч-соқоллари оқарган бир кишини елкасига опичлаб олган одамга дуч келибди. Ҳалиги одам ҳадеб елкасидаги қарияга:
- Ёшлигимдагиси камлик қилгандек, энди кексайганимда ҳам бошимга дард бўлдинг! - дермиш. Буни эшитган донишманд ҳайратини яширолмабди:
- Эй дўст, афсус, сен бу миннатларинг билан отангга қилган яхшиликларингни савобидан жудо бўляпсан. Отангни эъзозлаш сенинг бурчинг-ку!
- Эй биродар! Нималар деяпсиз? Елкамдаги отам эмас, ўғлимдир. Мен унинг отасиман, - дебди ҳалиги киши.
Донишманд баттар ҳайратланибди:
- Ахир унинг соч-соқоллари оппоқ, сендан қари кўринади-ку!
- Ҳа-а, - дебди бошини чайқаб у одам. - Ўғлим номаъқул, бадфеъл хотинга уйланиб қўйиб шу кўйга тушди...
Донишманд уйга қайтгач, бу воқеани шогирдларига айта туриб, дебди:
Эркакнинг афт-ангори унинг хотини ҳақидаги энг ишончли ҳужжат экан!
